Chef (Σεφ) του Jon Favreau (2014)

Επιστρέψαμε από τις διακοπές και το ρίξαμε στις ταινίες. Αυτή τη φορά δε μείναμε στο σπίτι, αλλά κάναμε μια βόλτα σε έναν κινηματογράφο για να απολαύσουμε τον “Chef”, την καινούρια ταινία του Jon Favreau. Εξοπλιστήκαμε με τα άκρως απαραίτητα (ποπ κορν και αναψυκτικό μεγάλου μεγέθους) και βολευτήκαμε στις θέσεις μας.

Ο Jon Favreau υποδύεται τον Carl Casper, έναν σεφ που αγαπά τόσο πολύ τη μαγειρική και έχει αφιερωθεί σε αυτήν ψυχή τε και σώματι. Με τη γυναίκα του έχει χωρίσει και τον μικρό του γιο τον παραμελεί γιατί η αγάπη του για την κουζίνα μονοπωλεί το χρόνο του. Αν και εργάζεται σε ένα εστιατόριο, δε δείχνει να είναι χαρούμενος και ικανοποιημένος, γιατί το αφεντικό του δεν τον αφήνει ελεύθερο να ξετυλίξει το ταλέντο και τις ικανότητές του.

Ύστερα από μια κακή κριτική για τα πιάτα του και μια παρεξήγηση που παίρνει τεράστιες διαστάσεις, ο Carl αναγκάζεται να εγκαταλείψει τη θέση του chef. Κι ενώ βρίσκεται σε επαγγελματικό τέλμα, η πρώην σύζυγός του τον βοηθά να ανοίξει τη δική του επιχείρηση, μια καντίνα διαφορετική από τις άλλες. Μέσα από αυτό το εγχείρημα ο Carl θα γνωρίσει καλύτερα το γιο του και θα ανακαλύψει από την αρχή τη χαρά της μαγειρικής και της δημιουργίας.

Ο Jon Favreau κατάφερε να μας ταξιδέψει σε “ένα παραμύθι με χαρούμενο τέλος” όπου κάθε εμπόδιο είναι για καλό. Ο “Chef” ήταν πραγματικά μια ευχάριστη και ρομαντική ταινία, γεμάτη χιούμορ, συναισθήματα και πολλά μεγάλα ονόματα του Χόλιγουντ (Όλιβερ Πλατ, Ντάστιν Χόφμαν, Τζων Λεγκουζιάμο, Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Σοφία Βεργκάρα, Μπόμπι Καναβάλε, Σκάρλετ Γιοχάνσον και φυσικά ο Φαβρό).

Οι εικόνες από τα πιάτα και από την προετοιμασία τους ήταν φυσικό κι επόμενο να μας ανοίξουν την όρεξη και ακόμα και το ποπ κορν δεν ήταν αρκετό για να μας ικανοποιήσει. Οπότε μην κάνετε το λάθος να δείτε την ταινία χωρίς να έχετε κοντά σας τις απαραίτητες λιχουδιές για τσιμπολόγημα. Προειδοποιούμε ότι η ταινία είναι γεμάτη γευστικούς πειρασμούς. 

Βέβαια, με την ταινία αυτή ο Favreau δεν ήθελε μόνο να μας διασκεδάσει και να μας ανοίξει την όρεξη, αλλά και να τονίσει τους προβληματισμούς που απασχολούν οποιονδήποτε αγαπά τη μαγειρική και ασχολείται σοβαρά με αυτήν. Για παράδειγμα, αν είναι εύκολο για έναν chef να συνδυάσει αρμονικά τη ζωή στις κουζίνες και την προσωπική του ζωή. Ή αν ένας chef πρέπει να δημιουργεί ιδιαίτερα πιάτα -τα οποία μπορεί να μην εκτιμηθούν από το κοινό- ή τα “ασφαλή” πιάτα που προτιμούν οι πολλοί. Μα στην ταινία θίγεται και το ζήτημα της άσκησης κριτικής. Τελικά είναι θεμιτό να ασκείται κριτική σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε χωρίς να υπάρχουν κάποια όρια; Δεν θα πρέπει κάθε κριτική να αποτιμά την αξία ή την απαξία κάθε πράγματος και κάθε ανθρώπου με σεβασμό και όχι με εγωισμό, υπεροψία, αυθάδεια και χυδαιότητες;