Fast food Nation

Συμβαίνει συχνά στο Χόλιγουντ. Μια ιδέα να γίνεται αφορμή για δυο ταινίες. Εκείνη πάντως που προλαβαίνει και βγαίνει πρώτη στις αίθουσες συνήθως είναι αυτή που κερδίζει τις εντυπώσεις. Πέρα απ’ αυτό όμως, οι συγκρίσεις αυτής της ταινίας με το ανάλογο “Super size me” είναι αναπόφευκτη.

Η υπόθεση: Η αλυσίδα γρήγορου φαγητού «Mickey’s», είναι μια από τις πιο μεγάλες fast food αλυσίδες στις ΗΠΑ. Μεγάλη επιτυχία έχει το τεράστιο της χάμπουργκερ που έχει το ταιριαστό όνομα «The Big One». Η επιτυχία του όμως σκιάζεται όταν εργαστηριακές αναλύσεις,  δείχνουν πως μέσα στο κρέας υπάρχει μικρό ποσοστό… περιττωμάτων! Ο δημιουργός του συγκεκριμένου μπέργκερ και υπεύθυνος μάρκετινγκ της εταιρίας, αναλαμβάνει να εξερευνήσει το θέμα.

Θα μου πείτε ότι αυτή βασίζεται σε βιβλίο (του Έρικ Σλόσερ), ότι εδώ παρελαύνουν γνωστά ονόματα (Μπρους Ουίλις, Πατρίτσια Αρκέτ, Ίθαν Χοκ, Κρεγκ Κινίαρ, Κρις Κριστόφερσον), ότι η δράση κατακερματίζεται υπό μορφή “Traffic” ή “Στιγμιότυπα”. Ίσως αυτό να είναι και το μειονέκτημά της. Δεν έχει έμπνευση, προδίδει έπαρση και χάνεται στα πελάγη του ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΠΩ ΟΛΑ, όπως ένας αλαζόνας πρωτοεμφανιζόμενος Έλληνας σκηνοθέτης. Οι εμπλεκόμενες ιστορίες πλατειάζουν, φλουτάρουν απ’ το στόχο και δίνουν την εικόνα μιας fast-foodάδικης πρόθεσης.

Ο ανεξάρτητος σκηνοθέτης Λινκλέιτερ (“Πριν το ηλιοβασίλεμα”, “Μετά το ηλιοβασίλεμα”) φωτογραφίζει τις οικονομοκάπηλες προθέσεις γνωστής διεθνούς αλυσίδας fast food, φωταγωγεί αβανταδόρικα τους αντιδρώντες ακτιβιστές κι εκθέτει την εκδούλευση των Μεξικανών μεταναστών δίχως αιχμή, δίχως τόλμη.

Προσωπικά λυπήθηκα τους γονείς που συνόδευσαν κορδωμένοι τα παιδιά τους, ευελπιστώντας η ταινία να τα νουθετήσει προς το σπιτικό φαγητό και δραπέτευσαν άρον-άρον στο μισοσκόταδο εξ’ αιτίας των νοσηρών σεξουαλικών διαθέσεων του ιδιοκτήτη του εργοστασίου σφαγής και επεξεργασίας του big one.

 

Γιάννης Τοτονίδης
Μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ)