Το κορίτσι με τα πορτοκάλια (APPELSINPIKEN)

Μια κρύα μέρα του φθινοπώρου στο Όσλο, ο Γιάν Όλαβ ίσα που προλαβαίνει να μπει στο τραμ και σε εκείνο το συγκεκριμένο τραμ, εκείνη ακριβώς τη μέρα, τη βλέπει μπροστά του. Ένα πανέμορφο κορίτσι με κόκκινο παλτό, που κρατάει μια τεράστια σακούλα με πορτοκάλια. Εκείνη του χαμογελάει και, καθώς συναντιούνται οι ματιές τους, της πέφτει η σακούλα και τα πορτοκάλια κυλούν μέσα στο τραμ! Εκείνη κατεβαίνει στην επόμενη στάση, αλλά ο Γιάν δεν μπορεί να την βγάλει από το μυαλό του. Ποια είναι και τι θα συμβεί αν δεν καταφέρει να την ξαναδεί ποτέ;

“Φαντάσου να μπορούσες να επιλέξεις εάν θα γεννηθείς. Αλλά να ήξερες ότι η ζωή σου θα διαρκούσε μερικά λεπτά. Και το καλύτερο θα ήταν να ζήσεις, το χειρότερο θα ήταν να πεθάνεις. Τι θα διάλεγες;”

Όπως αντιλαμβάνεστε, πρόκειται για μια ταινία με φιλοσοφικές προεκτάσεις (η στιγμή είναι η μοναδική αιωνιότητα) και αρκετά υπαρξιακά διλήμματα (αν δυο άνθρωποι είναι γραφτό να συναντηθούν, δε θα βρεθούν έτσι κι αλλιώς;) διαθέτοντας επιπρόσθετα άκρατο ρομαντισμό (αυτό θα αρέσει στις γυναίκες, αλλά θα πάθουν “σάκχαρο” οι άντρες) και πολύπλοκα παιχνίδια με το τυχαίο, μοιραίο, πεπρωμένο.

Το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Νορβηγίδας Νταρ διαπνέεται από τη ψυχική και συναισθηματική αντανάκλαση του γυναικείου κόσμου. Ζεστά χρώματα, γλυκές εικόνες, βλέμματα υπερχειλισμένα από έρωτα και χορταστικά αργοί ρυθμοί. Η σκηνοθέτιδα αφαιρεί από τον άντρα συγγραφέα (Γιοστέιν Γκάαρντερ) τις βαθύτερες φιλοσοφικές ενδοσκοπήσεις του στη σπουδαιότητα της Ύπαρξης και αρκείται στις σταθερές, κλασικές πεπατημένες του κεραυνοβόλου Έρωτα, της διαχρονικής, παντοτινής Αγάπης, του μελοδραματικού Θανάτου και της παρορμητικής Ζωής.

Οι άξονες στους οποίους κινεί την ιστορία της είναι δύο και ταυτόχρονα παράλληλοι. Στον ένα η μοιραία συνάντηση του πατέρα του με την παιδική του φίλη (ενήλικη πλέον) μέσα σε κάποιο τραμ, τον αμοιβαία αστραπιαίο έρωτά τους και όλα τα παθήματά του μέχρι να την κατακτήσει, ενώ στον άλλο (άξονα) η ερωτική περιπέτεια του γιου με μια τυχαία κοπέλα που γνωρίζει σε κάποιο βουνό. Άξονες με πολλούς κοινούς γεωμετρικούς τόπους. Τόσους, ώστε να μπορεί να θεωρηθεί ο ένας προέκταση του άλλου.

Δελεαστική σαν πρόταση, με γευστικούς χυμούς, πλούσιες βιταμίνες, αλλά συντηρητικής αισθητικής συσκευασία.

Γιάννης Τοτονίδης
Μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου (ΠΕΚΚ)