Ποτέ μέχρι τώρα δεν είχα σκεφτεί να ταξιδέψω στη Μάνη. Ίσως γιατί θεωρούσα πως είναι ένας ξερός τόπος που δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο να προσφέρει σε κάποιον επισκέπτη. Ευτυχώς μια παρέα καλών μου φίλων με έπεισε να πάμε ως εκεί για ένα τριήμερο και κάπως έτσι κατάλαβα πόσο μεγάλο λάθος έκανα τόσο καιρό που πίστευα πως η Μάνη είναι ένας τόπος αδιάφορος.
Αποφασίσαμε να έχουμε ως ορμητήριο την Αρεόπολη. Από εκεί κάναμε διάφορες εξορμήσεις. Περπατήσαμε στα πλακόστρωτα δρομάκια της Αρεόπολης και θαυμάσαμε τους πετρόχτιστους πύργους. Οι πετρόχτιστοι πύργοι είναι βέβαια το σήμα κατατεθέν της Μάνης. Επισκεφθήκαμε το Σπήλαιο του Διρού και απολαύσαμε τη βαρκάδα μας στις επιβλητικές αίθουσες με τους σταλακτίτες και τους σταλαγμίτες, χορτάσαμε ψαρομεζέδες συνοδευόμενους από ουζάκι στα παραδοσιακά χωριουδάκια Γερολιμένα και Λιμένι χαζεύοντας το απέραντο γαλάζιο. Δεν παραλείψαμε να οδηγήσουμε μέχρι τη φημισμένη Πυργοπολιτεία της Βάθειας και να περπατήσουμε ανάμεσα στα πυργόσπιτα της.
Κι ενώ το τοπίο έχει μια άγρια ομορφιά, οι άνθρωποι που ζουν εκεί είναι ζεστοί και φιλόξενοι και χαίρονταν να μας μιλούν για τον πλούτο της περιοχής τους. Λάδι, ελιές, τσάι του βουνού, θυμαρίσιο μέλι, αρωματικά φυτά και βότανα είναι μερικά από τα δώρα που δίνει απλόχερα η φύση στους Μανιάτες και που έπρεπε κι εμείς οπωσδήποτε να δοκιμάσουμε.
Στη λίστα με όλα εκείνα που θέλαμε να δοκιμάσουμε κατά τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί ήταν το μανιάτικο σύγκλινο (παστό χοιρινό που αλατίζεται και καπνίζεται με χλωρή φασκομηλιά), χυλοπίτες, τραχανάς, ζυμωτό ψωμί, τα παραδοασιακά λαλάγγια ή λαλαγγίτες (κορδόνια ζύμης τηγανισμένα και αρτυμένα με κάποιο γλυκαντικό), δίπλες, λαδοκούλουρα, κάπαρη, τουλουμίσιο τυρί, κουραμπιέδες με ελαιόλαδο και τα λούπινα (όσπριο γνωστό για τις θρεπτικές του ιδιότητες).
Στα παραδοσιακά ταβερνάκια δοκιμάσαμε πιάτα της τοπικής κουζίνας. Χοιρινό με σέλινο, κόκορα κοκκινιστό με μακαρόνια, τραβηχτές πίτες, σφουγγάτο (μακαρόνια με καμένη μυζήθρα και ομελέτα) και καγιανά με σύγκλινο Μάνης, αλλά και πολλούς ψαρομεζέδες. Τα βράδια επιστρέφαμε στο ορμητήριό μας όπου και χαλαρώναμε πίνοντας το ποτό μας στα μικρά και φιλόξενα μπαράκια.
Αφού χορτάσαμε να βλέπουμε όμορφες εικόνες και να δοκιμάζουμε τοπικές νοστιμιές, πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Τι πιστεύω τώρα πια για τη Μάνη; Ο ήλιος, η πέτρα και η θάλασσα συνθέτουν ένα τοπίο μαγευτικό. Και σίγουρα τρεις μέρες μόνο δεν είναι αρκετές για να ανακαλύψεις τα μυστικά αυτού του τόπου. Γι’ αυτό λοιπόν, αλλά και για να ξαναγευτούμε όλες αυτές τις νοστιμιές, αξίζει να επιστρέψουμε ξανά και ξανά και ξανά…